در كوي محبت به وفايي نرسيديم
رفتيم ازين راه و به جايي نرسيديم
هر چند كه در اوج طلب هستي ما سوخت
چون شعله به معراج فنايي نرسيديم
با آن همه
آشفتگي و حسرت پرواز
چون گرد پريشان به هوايي نرسيديم
گشتيم تهي از خود و در سير مقامات
چون ناي درين ره به نوايي نرسيديم
بي مهري او بود كه چون غنچه ي پاييز
هرگز به دم عقده گشايي نرسيديم
اي خضر جنون ! رهبر ما شو كه در اين راه
رفتيم و سرانجام
به جايي نرسيديم
_______________________________________________
تو عاشقانه ترين فصل از كتاب مني
غناي ساده و معصوم شعر ناب مني
رفيق غربت خاموش روز خلوت من
حريف خواب و خيال شب شراب مني
تو روح نقره يي چشمه هاي بيداري
تو نبض آبي درياچه هاي خواب مني
...ــ سياه و سرد و پذيرنده ــ آسمان توام
ــ بلند و روشن و بخشنده ــ آفتاب مني
مرا بسوي تو جز عشق بي حساب مباد
چرا كه ماحصل رنج بي حساب مني
هميشه از همه پرسيده ام ، رهايي را
تو از زمانه كنون ، بهترين جواب مني
دگر به دلهره و شك نخواهم انديشيد
تويي كه نقطه پايان اضطراب مني
گُريزي از تو ندارم ، هر آنچه هست ، تويي
اگر صواب مني يا كه ناصواب مني
متن عاشقانه
_____________________________
با من آشنا كرده حسه غم و
ببين داغ دوري از آغوش تو
به زانو در اورده احساسم و
همه فكر و ذهنم شدي و هنوز
داره آب ميشه دلم پاي تو
ببين قفل لبهاي من وا شده
من و قصه گو كرده چشماي تو
خيالم و از عمق دلواپسي
تا روياي بوسيدنت ميبرم
سكوت شب و گريه پر مي كنه
شبايي كه از خواب تو مي پرم
نشد قسمتم باشي و پيش تو
به لبخند هر روزت عادت كنم
من و محو چشماي مستت كني
تو رو مثل كعبه عبادت كنم
من اين كنج زندون ماتم زده
تو بيرون از اين جا تو روياي من
من اين گوشه جاي تو غم مي خورم
تو بيرون از اين ميله ها جاي من
دارم تو هواي تو پر ميزنم
داري غصه هام و نفس مي كشي
به يادت رها مي شم از اين قفس
تو از غصه ي من قفس مي كشي
از اين شهر خاكستري دلخورم
از اين بغض پيچيده تو لحظه هام
تو اين روزهاي پر از بي كسي
تو تنها تنها تو موندي برام
نبايد چشامون از عشق تر بشه
به خشكي اين شهر بر مي خوره
هنوزم يكي تو ي پس كوچه ها
داره عاشقي رو سر ميبره
متن عاشقانه
_______________________________
كه كنارمن مي موني
هِي گفتم بي تو مردم
با زبون بي زبوني
عزيزم يادت بمونه
خيلي بد كردي و رفتي
به تو عادت كرده بودم
اما تو رفتي كه رفتي
منه ساده فكر مي كردم
كه به ارزوم رسيدم
اين همه به پات نشستم
ازتو هيچ چيزي نديدم
باشه من ميرم ولي تو
بخدا تنها مي موني
نگرانتم نباشم بخدا خودت ميدوني
باشه من ميرم ولي تو
چشم به راه من نباشي
قلب ساده و صبورم
بايد از عشقت جدا شي
اخر قصه ما هم
عاقبت كه زيرو رو شد
كي فكر ميكرد كه نباشي
دل من بي ابرو شد
باورش سخته هنوزم
اگه تو نباشي پيشم
كي درد منو ميفهمه
واي دارم ديوونه ميشم
وقتي كه صدات به گوشم
ميرسه اتيش ميگيرم
وقتي تو نباشي پيشم
با كي من اروم بگيرم
از همون روزي كه رفتي
دارم ازغصه مي ميرم
از همه مردم اين شهر
هِي سراغتو ميگيرم
از همون روزي كه رفتي
قاب عكستو مي بوسم
تو اونجا غريبي اره
منم اين گوشه مي پوسم
منتظر مي مونم اما
ميدونم برنمي گردي
كاشكي بودي و ميديدي
با منه تنها چه كردي
بدون عاشقت يه عمره
تو رو از يادش نبرده
يه روز بر ميگردي اما
ميشنوي فلاني مُرده
متن عاشقانه
________________________________
عشق آن نيستكه مي آيددستانت را مي گيردآرزوهايت را يك به يك در آسمانِ خيال نشانت مي دهدو تو را در آغوش گرفته و پرت مي كند مي گويد:بگير...اما آنقدر بالا پرتت نميكندكه دستت به آرزويي برسد....خواستن آن نبودكه دستت را در دست گرفت در گوشَت زمزمه كرد؛خانه ساختاز ماندن گفتاما.....وقت رفتن تو را هم پله ي خانه اش ندانست...عشق او نبودكه روزي دلت را لرزاندروزي تنگ كردو روزي....ويران!عشق اوست كه چيزي نگفت ؛ اماقلبت را نگيني كرد به انگشتر آرزوهايتو بر ميانه انگشتت نشاندعشق اوستكه بي صدا به پاي اشكهايت گريست...و به پاي سكوتت ايستاد...اوست كه چشمانت را بستبه خانه برد و گفت:گيسويت را در اين چارديواري با من سپيد مي كني؟و انتظار لبخندت را كشيدتا جان بگيرد!عشق اوست كه هيچگاه نديدينشنيديشاما مهرش آنقدر گرم استكه روزي گوشه اي در دلت جا باز مي كندو تماميتش را گرم مي كندبه زندگي!!!
متن عاشقانه
________________________________
وقتي خورشيد طلوع كرد از پشت پنجره كلبه اي قديمي شمع سوخته اي را ديد كه از عمرش لحظاتي بيش نمانده بود. به او پوزخندي زد و گفت : ديشب تا صبح , خودت را فداي چه كردي ؟
شمع گفت : خودم را فدا كردم تا كه او در غربت شب غصه نخورد. خورشيد گفت : همان پروانه كه با طلوع من ترا رها كرد ؟
شمع گفت : يك عاشق براي خوشنودي معشوق خود همه كار مي كند و براي كار خود هيچ توقعي از او ندارد زيرا كه شادي او را , شادي خود مي داند. خورشيد به تمسخر گفت : آهاي عاشق فداكار ، حالا اگر قرار باشد كه دوباره بوجود آيي , دوست داري كه چه چيزي شوي ؟
شمع به آسمان نگريست و گفت : شمع ، دوست دارم دوباره شمع شوم. خورشيد با تعجب گفت : شمع ؟ شمع گفت : آري شمع ؟؟؟ دوست دارم كه شمع شوم تا كه دوباره در عشقش بسوزم و شب پروانه را سحر كنم. خورشيد خشمگين شد و گفت : چيزي بشو مانند من تا كه سالها زندگى كني , نه اين كه يك شبه نابود و نيست شوي.
شمع لبخندي زد و گفت : من ديشب در كناره پروانه به عيشي رسيدم كه تو در اين همه سال زندگيت به آن نرسيدي !!! من اين يك شب را به همه زندگي و عظمت و بزرگي تو نمي دهم. خورشيد گفت : تو كه ديشب اين همه لذت برده اي پس چرا گريه مي كني ؟ شمع با چشماني گريان گفت : من براي خودم گريه نمي كنم , اشكم من براي پروانه است كه فردا شب در آن همه ظلمت و تاريكي چه خواهد كرد و گريست و گريست تا كه براي هميشه
_____________________________________
گاهي آدم‌هايي را براي اولين بار مي‌بيني كه احساس نزديكي و راحتي مي‌كني .آدم‌هايي كه نه در گذشته‌ات بوده‌اند و نه اينكه مطمئني در آينده‌ات خواهند بود كه لحظه‌هاي تكراري زندگي‌ات را خاص مي‌كنند.آن‌هايي كه مي‌شود روزي چندبار برايشان گفت : خوشحالم كه هستي و خداراشكر كه دارمت...نمي‌داني دقيقا چه حسي نسبت به آن‌ها داري. ولي وقتي مي‌روند، انگار چيزي از وجودت را با خود برده‌اند.اين آدم‌ها، آمدن و رفتنشان شبيه تغيير فصل‌هاست.تازه و دلگير و خاطره‌انگيز ...اين آدم‌ها يادگاري‌اند و حسي را كه برايت مي‌بخشند براي هميشه در خاطرت خواهند ماند.